Braif aan Romaainen 11
01Mor den vroag ik: God het zien volk toch zeker nait verstöt? Nikstervan! Ik bin zulm ook ja n Isreliet, n noazoat van Abraham, ain oet stam Benjamin.
02Nee hur, God het zien volk dat e vrouger oetkeurd haar, nait verstöt. Of wait ie nait wat de Schrift zegt as dij t over Elia het? Hou of dij Israël bie God aanklagt?
03"Heer," zegt e, "joen profeten hebben ze doodsloagen, joen altoars slicht moakt. Ik allain bin overbleven en ze hebben t op mien levent begrepen."
04Mor wat geft God hom as beschaaid? Dit: "Ik heb veur miezulm zeuvendoezend man overholden, dij nait veur Baäl op knijen gingen."
05In distied is t nait aans. Der is mor n luk koppeltje overbleven. Dij het Godzulm in zien genoade oetkeurd.
06Mor as t oet genoade is, den nait op grond van wat of ze doan hebben. Aans zol dij genoade ja blieken gain genoade te wezen.
07Hou zit t nou den? Doar of t op oet was, dat het Israël nait kregen; mor t oetkeurde koppeltje wel. En dij aandern zetten heur kop aalaan dwaarzer,
08zo as ter schreven staait: "God gaf heur n bedwelmde gaist, ogen, doar ze nait mit zain, oren, doar ze nait mit heuren konden; en dat aan vandoag de dag tou."
09David zegt: "Loat heur toavel n struup worden, n vangnet, n stroekelblok. Loat ze zo heur verdainde loon kriegen!
10 Loat heur ogen t licht benomen worden, dat ze niks meer zain. Moak heur rug veurgoud krom!"
11 Mor den vroag ik: dat ze stroekelden, doar haar God toch vast nait mit veur, dat ze valen zollen? Wis en zeker nait! Deur heur misstap ging t haail noar haaidens, om heur ofgunsteg te moaken!
12 Mor as den van heur misstap wereld al riek worden is, en van heur nederloag haaidens al riek worden binnen, houveulstemeer den doarvan, dat zai weer op volle staarkte kommen?
13-14 En joe, haaidens, wil ik dit wel zeggen: nou k ja toch haaidens heur apostel bin, perbaaier ik of ik mien bloudaigen volk nait ofgunsteg moaken kin en n poar der van redden. Dat zol ja mien dainst tou eer strekken.
15 As t, deurdat zai aan zied schoven werden, tussen God en wereld weer in odder kwam, wat mout t den betaiken as ze weer aannomen worden? Toch nait minder as dat ze van dood weer leventeg worden?
16 Eerst as veuròf n pruifke van t meel aan God opdroagen is, geldt t haile daig as haaileg. Eerst as worrel aan God opdroagen is, gelden ale toeken as haaileg.
17 As nou den al n poar toeken der ofkapt binnen en doe as wild toekje der tussen ent bist en zo ook dien paart krigst oet dij olief zien vedde worrel,
18 doarom magstoe nog nait deelkieken op dij toeken! Zolstoe dat aal doun, bedenk den: doe dragst worrel nait, nee, worrel dragt die!
19 Doe zegst meschain: "Der binnen toch toeken ofkapt, dat ik ter op ent worden zol?"
20 Goud! Mor t was deur heur ongeleuf dat ze der ofkapt werden. t Is deur dien geleuf dastoe doar n stee hest. Verbeel die mor niks; heb mor ontzag (veur God)!
21 As God toeken dij aan boom wozzen binnen nait spoard het, den magst wel oetkieken; aans spoart e die ook nait!
22 Dou der denk om hou goud, mor ook hou streng of God is. Streng is e veur wèl valen binnen, mor goud veur die, astoe die mor noar zien goudens holdst. Aans kapt e die ook òf.
23 En wat dij aandern aanbelangt: as zai nait aan heur ongeleuf vastholden, zellen zai weer ent worden. Doar het God macht ja tou heur vannijs te enten.
24 Doe bist toch van wilde olief ofkapt doarstoe aan wozzen wast en tegen noatuur in ent op veredelde olief? Houveulste makkelker zellen dijent den dij der aan wozzen wazzen, weer op olief ent worden doar ze áán heurden?
|
