01Aailanden, luster noar mie,
spits joen oren, volken wied vot!
Dou ik nog was in moekes schoot,
het de HEER mie roupen,
nog veurdat ik geboren was,
het hai mien noam nuimd.
02Mien mond het hai moakt as n sweerd, zo schaarp,
in schaar van zien haand het hai mie vaaileg burgen,
hai het n schaarpslepen piel van mie moakt,
mie opburgen in zien koker.
03Hai zee tegen mie: "Doe bist mien knecht, Israël,
deur die loat ik mien pracht zain."
04Dou zee ik: "Vergees heb ik mie muid moakt,
en mien kracht verspilderd en verdoan.
Mor de HEER staait veur mien recht,
God is mien loon."
Hoog aanschreven stoa ik bie de HEER,
God is mien kracht.
05Mor nou zee de HEER,
dij mie vörmde tou zien knecht
van moekes schoot òf aan,
om Jakob noar hom weerom te brengen,
want hai wol Israël bie nkander zain,
06hai zee: "Veur die is t nait genog mien knecht te wezen,
om stammen van Jakob in t èn te zetten en weerom te brengen,
dij der van Israël nog over binnen;
ik bestem die om n licht te wezen veur de volken:
tot in oethouken van eerde mout mien haail kommen."
07Zo zegt de HEER, verlözzer en Haailege van Israël,
tegen hom, doar zo op deelkeken wer
en doar t volk n ofgries van haar,
tegen boasspeulers heur knecht:
As keunenks t zain, kommen ze van tronen òf,
vorsten boegen tot grond aan tou,
vanwegens de HEER, dij traauw bleef,
om Haailege van Israël, dij die oetkeurd het.
|
