14 Jakob, wirmke dast bist,
Israël, aarm volk,
nait baang wezen!
Ik help joe - godssproak van de HEER -,
joen verlözzer, Haailege van Israël.
15 Kiek, n dörsslee moak ik van die,
nij, schaarp, mit n dubbeld stel tanden;
baargen zel ie dörsen en vermoalen,
heuvels verkrummeln as kaf.
16 Verstreuen zel ie ze, wind neemt heur mit,
störm verspraaidt ze.
Mor ie zellen joechaaien om de HEER,
groot goan op Haailege van Israël.
17 Stumpers en stakkers zuiken noar wotter - t is ter nait.
Tong is heur zo dreug as leer.
Ik, de HEER, zel heur beschaaid geven,
ik, God van Israël, loat heur nait in steek.
18 Op koale baargen loat ik beken ontspringen,
en midden in vlak laand wotterwèllen.
Woestijn veraander ik in wotterplazzen,
en van oetdreugde grond moak ik n laand van fonteinen.
19 Ik poot ceder en acacia,
mirte en olieveboom;
ik zel in t dreuge laand ciprezzen zetten,
spar en cipres bie nkander.
20 Zo zel men bekieken en begriepen,
erkennen en onder t verstand kriegen,
altmoal mit nkander,
dat de HEER zulm dit doan het,
dat Haailege van Israël dit schoapen het.
|
