Tobit 10
01Tobit telde doagen òf dij nog verstrieken mozzen tot Tobias van zien raais weerom kommen zol. Dou ze verbie wazzen en zien zeun der nog nait weer was,
02zee e: "Hai wordt doar meschain opholden. Of meschain is Gabaël oet tied kommen en kin e bie gainain t geld innen."
03Toch begunde hai zok zörgen te moaken.
04Mor Anna zee: "Mien jong leeft wis nait meer. Hai is verongelokt," en ze begunde te hoelen en te kloagen over heur zeun.
05"Och, mien jong," snokte ze, "woarom heb ik die toch op raais goan loaten? Doe bist t licht van mien ogen!"
06"Stil nou mor," zee Tobit. "Most nait votdoalek t slimste denken. t Gaait goud mit hom. Ze binnen vervaast deur t ain of t aander opholden. Hai het ja n haile betraauwboare raaisgenoot, ain van ons aigen volk. Wees nait verdraiteg, laiverd, hai komt vervaast gaauw weer."
07Mor Anna snaauwde: "Wees zulm laiver stil! Moak mie mor nait wat wies. Mien kind is dood." Toch ging ze elke dag noar boeten tou en keek weg òf doar heur zeun over ofraaisd was. Gainain kon heur tegenholden. Eerst as zun onder was, ging ze weer in hoes. Ze jammerde en jeuzelde haile naacht deur, zunder dat ze in sloap kommen kon.
Raguël haar der n aid op doan dat bruloft van zien dochter vattien doag duren zol. Dij wazzen nou in tied verbie. Tobias ging noar hom tou en vruig: "Voader, loat mie nou votgoan. t Kin hoast nait aans of mien pa en moeke hebben hoop al opgeven dat ze mie ooit nog weer zain zellen. Doarom vroag k joe: Loat mie noar mien pa goan. k Heb joe ja verteld in wat veur toustand ik hom achterloaten heb."
08"Tobias, mien jong," zee Raguël, "woarom blifstoe nait bie ons. Ik stuur wel bodes noar dien pa tou om hom te vertellen hou of t mit die is."
09Mor Tobias huil aan: "Nee, voader, ik smeek joe: loat mie nou weer noar mien pa tou goan."
10 Dou vertraauwde Raguël Sara tou aan Tobias en dee hom haalfschaid van zien bezit: sloaven en sloavinnen, koien en schoapen, ezels en kemélen, klaaier, zulver en diggelgoud.
11 Hai nam ofschaaid van heur baaident en wènste heur t alderbeste. Dou e Tobias aarms om haals sluig, zee e: "Dag, mien jong. Goie raais! Mag de Heer van hemel die en dien vraauw Sara n gelokkeg levent geven. Ik hoop dat ik t nog beleven mag joen kinder te zain."
12 Tegen zien dochter zee e: "Goa noar dien schoonollu en beschaauw heur van nou òf aan as dien aigen olden. t Mag die goud goan, mien wicht. Ik hoop, zo laank as ik leef, allenneg mor goie berichten van die te heuren." Mit dizze ofschaaidswoorden luit e heur votgoan. Edna zee tegen Tobias: "Laive jong, mien laive zeun, mag de Heer die vaaileg en wel weer noar hoes brengen. Ik hoop dat ik t nog beleven mag joen kinder te zain. Ten overstoan van de Heer vertraauw ik die mien dochter aan. Dou heur nooit gain verdrait. t Alderbeste mit die, mien jong. Van nou òf aan bin ik dien moeke en is Sara dien vraauw. Mag de Heer ons aalmoal n goud levent geven." Ze gaf Tobias en Sara n doetje en wènste heur goie raais.
13 Zo nam Tobias ofschaaid van Raguël: zond en blied. Hai prees de Heer van hemel en eerde, keunenk van wereld, omdat dij zien raais zo zegend haar. Hai zee bie zokzulm: Dien schoonollu most aaltied in eren holden.
|
