Nehemia 05
01In dij tied begunde t volk, vraauwlu even zo goud, haardop te mòtjen tegen de Jeuden, heur volksgenoten.
02Gounent zeden: "Wie hebben n bult zeuns en dochters, doar wil wie koorn veur kopen dat wie te eten hebben en in leven blieven!"
03Der wazzen aandern bie, dij zeden: "Wie mouten ons laand, ons droevetoenen en ons hoezen in onderpaand geven zodat wie koorn kopen kinnen in dizze hongertied."
04En weer aandern: "Wie hebben geld laind op ons laand en droevetoenen om sinzen aan keunenk te betoalen.
05Wie binnen toch van t aigenste vlaais en van t aigenste bloud as dij aander Jeuden? Ons kinder binnen toch nait minder as heurent? Mout wie ons zeuns en dochters den as sloaven verkopen? Gounent van ons dochters heb wie al as sloavinnen oet handen geven mouten. Wie kinnen der niks tegen doun, ons akkers en droevetoenen hebben aandern ja al in handen."
06Dou ik heur gereer heurde en vernam woar t over ging, wer ik glìn vergrèld.
07Dou ik mie der goud op beroaden haar, sprong ik notoabeln en hoge amtenoars veur de bòrst: "Ie vroagen ja veuls te hoge renten van joen aigen volk!" Ik raip dou n grode vergoadern tegen heur bie nkander.
08Doar zee ik tegen heur: "Wie hebben ons Jeudenbruiers dij aan haaidens verkocht wazzen, weer vrijkocht zoveul as wie konden. Mout ie ze nou weer verkopen, dat wie ze nog n moal vrijkopen mouten?" Dou zeden ze niks, ze wozzen hail nait wat ze zeggen zollen.
09Ik ging wieder: "Wat ie doar doun, komt nait goud. Mout ie den bie aal wat ie doun gain ontzag hebben veur ons God? Ie hoalen joe ja spot van volken dij ons vijanden binnen, op haals!
10 Wie, ons femilie, ons knechten en ik, hebben heur ook geld en koorn laind. Dat wil wie heur nait weeromvroagen.
11 Geef heur vandoag nog heur laand, heur droevetoenen, heur olievehoven en heur hoezen weerom en ook de ain persènt op t geld dat ie heur laind hebben, en t koorn, wien en eulie."
12 Dou gavven ze as antwoord: "Wie zellen ales weeromgeven en niks ekstroa van heur vroagen. Wie zellen krekt zo doun as ie zeggen." Ik raip priesters bie nkander en dou luit ik heur sweren dat zai doun zollen wat ze beloofd haren.
13 Dou schudde ik buzen van mien mantel leeg en zee: "Zo zel God elkenain dij zien belofte nait noakomt tou zien hoes oetjoagen en hom haildaal oetschudden: hai zel oetstubt en koal achterblieven." En de haile gemainte raip: "Joa, zo zel t wezen!" en zai prezen de HEER. Aal t volk dee wat ze sworen haren.
14 Wieder heb wie, mien bruiers en ik, van dag òf aan dat Artaxerxes mie aansteld haar as landvoogd over t laand Juda, aal dij twaalf joar laank, van twinnegste tot aan twijendattegste joar dat hai regaaierde, ons touloage nait aanpakt, aalhouwel ik doar as landvoogd recht op haar.
15 Mor landvoogden veur mie aan haren t volk swoare lasten oplegd: nait allain brood en wien, mor ook nog vatteg sjekel zulver. Alderdeegs heur dainstvolk speulde boas over t volk. Ik heb dat nooit doan oet ontzag veur de HEER.
16 Ik heb zulm nog mithulpen bie t waark aan dij muur, grond heb wie ons nait koft en ook mien knechten wazzen hailtied mit t waark aan gaang.
17 Aal dij tied haar ik hoge amtenoars van de Jeuden, zo'n honderdfiefteg man bie mie aan toavel, boetendes nog gounent oet t volk rondomheer.
18 Aal doag wer der op mien kosten n os kloarmoakt en zès beste schoapen en vogels. En ale tien doag kwam der wien in soorten en in overvloud. Toch heb ik nooit aansproak moakt op n touloage veur n landvoogd: t volk zat ja al onder swoare lasten.
19 Mien God, reken mie t veur goud aan wat ik aalmoal veur dit volk doan heb!
|
