Hosea 09
01Wees mor nait zo monter, Israël. Hol der mit op zo ket oet te wezen as dij aandern: ontraauw bistoe van dien God votlopen. Op hoereloon, doar wastoe op oet, overaal doar ze aan t koorn dörsen wazzen.
02Dörsdeel en paarskoep zellen heur niks oplevern. En wat nije wien dut? Dat zel heur neus verbiegoan.
03Ze blieven nait in t laand van de HEER: Efraïm zel weeromgoan noar Egypte, onraain eten kriegen in Assyrië.
04t Is as brood in t staarfhoes: dij t et, wordt ter onraain van. Wien zellen ze de HEER nait meer ovvern, hom gain deugd meer doun mit heur ovvers. Heur brood zel bloots heur honger stillen, t hoes van de HEER komt t nait in.
05Wat mout ie den nog op hoogtijdoagen of op feestdoagen veur de HEER?
06Dij t verdaarf ontkniepen, kommen in Egypte wel onder dak: groaven zat, doar in Memfis. Veur heurzulm en heur dure zulver. Brannekkels en stiekels gruien heur in tènt!
07Tied is ter heer om òf te reken, nou is t tied om t liek te moaken. Israël zel t gewoar worden! Ie zeggen: "n Haalsmaal dij profeet! Dij zainder proat ter in om!" Joa, t mag zo wezen, mor t is joen schuld, t is om joen grode zunden en dikke vijandeghaid!
08Profeet dij in God zien dainst woak holdt over Efraïm, het, woar of hai vout ook deelzet, last van hinderloagen en lopt op tegen vijandeghaid. Tot in God zien hoes tou.
09Ze hebben t slim bedurven, net as destieds in Gibea. Nou zel de HEER heur minne doaden in reken brengen en heur stravven veur wat zai misdeden.
10 As droeven in woestijn, zo trof ik Israël,
joen veurolden keurde ik as vrouge viegen,
eerste plok van viegeboom.
Mor zai - ze wazzen nog mor naauw in Baäl-Peor
of ze gavven zok over aan god van schandoal.
Kant n griezel, doar heur de kop noar staait.
11 Efraïms glorie verswint, vlogt vot as n vogel,
gain potje wordt ter meer geboren,
vraauwlu droagen gain kind meer onder t haart,
roaken nait meer in verwachten.
12 Al brengen ze heur kinder groot, ik moak heur kinderloos,
gainent blift ter over.
As ik haand van heur òf trek:
aldernoarst binnen ze der aan tou.
13 Vrouger was Efraïm bie mie
n jong paalmke in n gruine oäse.
Dat zulfde Efraïm mout nou zien kinder
aanvertraauwen aan moordenoars.
14 Och HEER, geeft heur toch ...
joa, wat zel ie geven?
Geef heur n schoot dij nait dragt,
en bòrsten dij gain melk geven.
15 In Gilgal wer kloar, hou min ze binnen,
van dou òf aan begunde ik heur te hoaten.
Om heur minne doaden stuur ik heur vot,
weg, oet mien hoes vandoan.
Ik geef heur mien laifde nait meer:
aal heur laaiders binnen verlaaiders.
16 Efraïm ligt ter versloagen bie:
worrels soor, n boom zunder vrucht.
Ook al zollen ze kinder kriegen,
t laifste van heur lief en leden, ik breng ze om.
17 Mien God zel heur aan zied schoeven,
want lustern deden ze nait noar hom.
Omswinnen zellen ze maank volken.
|
