LB0625
1. Gruine bloadjes riezen uut het sloapend groan
nou de zun de zoaden ropt om op te stoan.
Laifde staait op, wordt wakker uut de dood,
laifde dragt as koren, oaren, vol en groot.
2. In spelonk verburgen leek de laifde Gods.
Blift den niks as rusten in dij haarde rots?
Daip in t gewelf het Hai t pad ondergoan
van het zoad dat dood leek, mor weer kiemt tot groan.
3. t Zoad van God, op haarde, woeste grond uutzaaid,
wordt in doorns verstikt, deur wilde wind verwaaid.
Vot is de nacht, de daarde dag is doar.
Laifde staait te wuiven as het gruine groan.
Janka Rubingh/Tonkl Ufkes
